Na een tijdje niets gepost te hebben, is bij deze de blog van de introductie en de eerste week van het vrijwilligerswerk. Tijdens de introductiedagen verblijf ik bij Tina en haar gezin. Aan de introductie nemen nog drie andere Belgen deel: Jente, Annemie en Alicia.

Op zondagochtend gaan we naar een kerkdienst, die vier uur duurt. In het eerste uur wordt de Bijbel bestudeerd. Wij worden meegetrokken in de dansmenigte en doen vrolijk een dansje mee. Daarna gaan verschillende mensen zingen en worden sommigen zo emotioneel dat ze op de knieën gaan zitten. Tussen de liederen zijn verschillende preken, die door de microfoon worden geschreeuwd. Tot slot wordt er om geld gevraagd en wordt er daarna bekend gemaakt hoeveel er met deze dienst is opgehaald.

Maandag krijgen we les over de cultuur en de gebruiken. Daarna gaan we naar Krokobite Beach en krijgen daar Afrikaanse dansles. Dit dansen in de regen valt best tegen en we zijn lang niet zo soepel als de Ghanezen. Het lijkt wel of alle Ghanezen goed kunnen dansen.

Dinsdag is het tijd om naar het gastgezin te gaan. Voordat we daarheen gaan krijgen we nog een taalles Twi (een van de lokale talen). Het is erg lastig om al deze woorden en zinnen te onthouden en op een goede manier uit te spreken. We worden regelmatig uitgelachen als we iets verkeerd uitspreken. Jente zetten we af bij een weeshuisproject. Het weeshuis is erg klein voor de hoeveelheid kinderen en de kinderen zijn erg blij met een klein beetje aandacht. Annemie en Alicia worden afgezet bij een gastgezin en die wonen ook in Swedru. In hun gastgezin woont een andere vrijwilligerster Babet. Mijn gastgezin bestaat uit vader, moeder en dochter en woont in een ruime bovenwoning. In dit gastgezin ben ik de enigste vrijwilliger.

Op woensdag ben ik al vroeg wakker, omdat alle buren om 04.00 ochtends al wakker zijn en verschillende speakerinstallaties al aanstaan. Waarschijnlijk wen ik hieraan en kan ik binnenkort hierdoor heen slapen. Ik word opgehaald door twee coördinatoren en die leren mij hoe het trotro (minibus) systeem werkt. Dit is een hele ervaring op zich. Om de zoveel meter stopt het busje en stappen mensen in en uit.

Mijn vrijwilligerswerk is in de Salvation Army Clinic & Rehab Centre. In het revalidatiecentrum komen voornamelijk kinderen met cerebrale parese en scheefstand van de voeten/benen. Ik ga deze kinderen therapie geven. Op dinsdag, woensdag en vrijdag zijn er twee therapiesessies in een gymzaal van 8-10 & 11.30-13.30. Aangezien ik er om 10 uur ben op mijn eerste werkdag, is de therapiesessie al voorbij. De assistent fysiotherapeut gaat weg en laat mij alleen met 10 kinderen en hun moeders. Het is voor mij niet duidelijk wat de bedoeling os en de kinderen en de moeders staren mij aan. Ik begin met therapie te geven aan de kinderen en om 11.30 komt de assistent terug. Om 13.30 zit de eerste werkdag erop. Op donderdag ontmoet ik mijn collega's Rose en Nelson. Rose is er op maandag en donderdag en dan zijn er meer patiënten. Op vrijdag hebben al mijn collega's vrij genomen en ben ik de enigste therapist.

Vrijdagavond begin ik erg ziek te worden en heb ik een aantal symptomen die overeen kunnen komen met malaria. Om dit te kunnen uitsluiten besluit ik om naar het ziekenhuis te gaan. In het eerste ziekenhuis krijg ik de uitslag dat ik geen malaria heb en dat ik pillen moet gaan slikken en dan wel beter zou voelen. De arts is niet van plan om verder te onderzoeken wat er aan de hand is. Avonds ga ik naar een privé ziekenhuis en daar blijk ik wel malaria te hebben. Bij allebei de ziekenhuizen in Swedru is de hygiëne niet goed, omdat er gebruikte naalden op de grond liggen en er een kip door het ziekenhuis loopt. Om zeker te weten of ik malaria heb, besluit ik verschillende ziekenhuizen in Accra te gaan bezoeken. Het eerste ziekenhuis in Accra bevestigd dat ik malaria heb en ook nog tyfus. De andere twee ziekenhuizen bevestigen dat ik geen malaria en geen tyfus heb. Kortom ik heb vijf ziekenhuizen bezocht en vier verschillende diagnoses gekregen.

Nadat ik heb besloten om mijn avontuur te gaan vervolgen, besluit ik om van gastgezin te veranderen. Het gastgezin is te overbezorgd en ik mis mijn vrijheid daar. Ik verblijf nu in het gastgezin van Babet. In dit gastgezin voel ik me meteen thuid en word ik hartelijk ontvangen. Annemie en Alicia gaan helaas weer terug naar België:( Ondertussen ben ik weer beter en heb ik het hier super naar mijn zin.