Oktober en November avonturen

De afgelopen maanden had ik geen motivatie om een nieuwe blog te schrijven en was ik aan het genieten van het prachtige Ghana.

In oktober zijn Paul en mama langs gekomen om een kijkje te nemen in mijn leven hier. Ze hebben mijn collega's, baas en mijn gastgezin ontmoet en werden hartelijk ontvangen. Daarnaast hebben we diverse plaatsen in het zuiden bezocht, zoals slavenfort, natuurpark, cacao plamtage, school, kente weverij en diverse markten. Mijn hoogtepunt van deze rondreis is het slapen in de boomhut in een tropisch regenwoud. Wat een leuke verrassing om de kaarten en brieven te krijgen. Dank hiervoor!

Naast de revalidatiekliniek is er een ziekenhuis en een orthopedische werkplaats op mijn project. De afgelopen tijd heb ik de verschillende afdelingen bezocht. Daar heb ik onder andere een bevalling gezien om half negen ochtends. Door al mijn ziekenhuis ervaringen in Ghana weet ik dat er een groot verschil is tussen dit ziekenhuis en een prive ziekenhuis op het gebied van hygiëne.

Het grootste gedeelte van mijn werk op het project bestaat uit het behandelen van de kinderen met een lichamelijke handicap. Daarnaast ben ik suggesties aan het inbrengen hoe de kwaliteit van de revalidatiekliniek omhoog gaat. Gelukkig zijn ze bereid om te veranderen, maar alles gaat in ghanees tempo.

Op het project willen ze meer fysiotherapie, ergotherapie en logopedisten vrijwilligers. Deze beroepen staan nog in de kinderschoenen in Ghana. Daarom willen ze vrijwilligers vanuit Europa om meer kennis te krijgen. Om erachter te komen of de Nederlandse overheid ons hierbij kan helpen, hebben we (hoofd fysiotherapie, baas revalidatiecentrum en baas Salvation Army Ghana) gesprek gehad met de Nederlandse ambassadeur in Ghana. Vooraf aan dit gesprek heb ik verschillende hoge bazen van de Salvation Army Ghana ontmoet in het hoofdkantoor.

Afgelopen donderdag was er een bijeenkomst met alle hoge bazen en het personeel, omdat het gerenoveerde huis van de dokter klaar is. Deze bijeenkomst bestond uit zingen, bidden, heleboel toespraken en natuurlijk het huis bekijken. Een ochtend vullend programma.

Ondertussen heb ik meer vrijwilligers leren kennen en maken we regelmatig uitstapjes.

De laatste weken ga ik erg genieten van mijn het mooie land, mijn fantastische gastgezin, vrienden, collega's en het project. Wat is dit een fijne plek om te leven en ik zou hier zelfs kunnen wonen. Ik waardeer het zo om te leven in het moment, hierdoor geniet ik nog meer!

Septemberavonturen

In de afgelopen maand is er weer een hoop gebeurd. Zo ben ik naar een bruiloft geweest, strand van Winneba verkend, kookles gekregen van het gastgezin, bar bezocht en naar mijn favoriete plek in Ghana terug gegaan.

Laten we beginnen met het verhaal over de bruiloft. Babet en ik hadden onszelf uitgenodigd voor de bruiloft, maar we kenden het bruidspaar niet en zijn meegegaan met de kerkband. Er werd verteld dat het een korte kerkdienst zou zijn (8.30-14). Daarna was de receptie en werden verschillende toespraken gehouden. Het bruidspaar bekeek alles vanaf het podium en zag er niet gelukkig uit. Nadat het eten was geserveerd, vertrok de helft van de gasten. Er werd niet gedanst op de bruiloft.

Met alle vrijwilligers van het project hebben we voorlichting gegeven aan middelbare scholieren. Dit zou voor 25 scholieren zijn, maar het bleken er toch iets meer (300). De scholieren weten erg weinig over bijvoorbeeld het voorkomen van oa zwangerschapp. De scholieren waren erg enthousiast en de volgende keer wordt de voorlichting in kleinere groepen gegeven. We hebben ook een dovenschool bezocht en gezien hoe de kinderen daar les krijgen. Super tof om dit een keer te zien.

Een ghanees rijbewijs krijgen is niet zo moeilijk. Je koopt de kaft van het rijbewijs en stopt er twee cedi in. Dan kun je rondrijden zonder een bekeuring te krijgen.

Mijn favoriete plek in Ghana is Mole National park. De plek waar je op safari gaat en wilde dieren kan spotten in alle rust. Het motel heeft een zwembad en hebt een goed uitzicht over het park.

Helaas waren de laatste weken van Babet hier al aangebroken. Om deze gezellige vijf weken van 24/7 samen af te sluiten, zijn we naar Winneba geweest. Daar hebben we een bar bezocht van de rasta eigenaar en deze man vond Babet en mij beide leuk. Hij switche iedere vijf minuten en dat hij heel stoned was speelt misschien wel mee. Afgelopen weekend is Babet terug gegaan naar België.

Vanavond heeft het gastgezin fufu gemaakt, zoals zij hem eten (veel pepers). Mijn mond en vingers stonden in brand. Ik heb het overleefd.

Nieuw gastgezin

In de vorige blog had ik verteld dat ik ben veranderd van gastgezin. Dit gastgezin bestaat uit Whilmina (moeder), Joyce (dochter van Whilmina), Mina (dochter van Whilmina), Louis (dochter van Joyce), broer van Whilmina en neef van Mina. Dit is voor hoever we begrijpen hoe de onderlinge relaties zijn in het gastgezin. Het gastgezin heeft een cateringsbedrijf thuis en tegenover het huis is een kinderdagverblijf. Er lopen de hele dag mensen in en uit. Het is hier altijd gezellig druk. 

In het gastgezin deel ik de kamer met Babet (Belg) en delen zelfs een bed (stapelbed). De eerste avond stortte het bovenste bed al in (mijn bed) en heb ik de nacht doorgebracht op een matras op de grond. De volgende dag is het stapelbed al gemaakt.

Het eerste weekend in dit gastgezin, gaan Babet en ik naar Cape Coast toe. We hebben hier afgesproken met vrijwilligers die Babet kent van de introductie en Jente. Om 21 uur komen wij aan en de anderen staan dan op het punt om richting bed te gaan. Na bijgepraat te hebben, besluiten Babet en ik om op stap te gaan in Oasis (resort). In dit resort zitten veel toeristen en aan het dansen van de andere blanken meisjes te zien hebben die wilde plannen. Onze ghanese vriend (man die interesse in mij heeft) hoopt duidelijk ook op een wilde nacht. Nadat ik heb aangegeven geen interesse te hebben, gaat hij voor Babet. Zo snel gaat dat hier. De andere vrijwilligers gaan naar Kakum en gaan zaterdag terug. Babet en ik gaan souvenirs scoren en bezoeken het slavenfort. Tijdens ons weekend in Cape Coast is er het hele weekend kerk en op zaterdag is er een parade. 

Op zondagavond is er kerk op het plein voor het huis voor het gastgezin. Er wordt van ons verwacht dat we hierbij aanwezig zijn. Iedere week begint de kerk op een andere tijd en is er een ander programma. Ook hier speelt dansen een grote rol. Sommige kerkgangers vallen op de grond en denken dat ze een teken van God krijgen.

Babet werkt ook in de Salvation Army Clinic. Iedere dag kunnen we samen reizen. We zijn iedere dag bijna 24 uur samen en we zijn elkaar nog niet beu.

Afgelopen weekend gingen we naar Accra bezoeken. We krijgen een rondleiding door Jamestown (sloppenwijk) en zien hoe kansloos deze wijk is. In het Kwame Nkrumah Memoral Park zien we een standbeeld van de eerste president van Ghana. Buiten het park proberen de verkopers souvenirs te verkopen en het gaat zelfs zo ver dat ze ruzie gaan maken met elkaar. Op de art market wordt kleding en handgemaakte spullen verkocht. De verkopers roepen allemaal naar ons. Al snel hebben we het hier bekeken. We besluiten om naar de supermarkt te gaan voor de nodigen inkopen en bananentoetjes. Die toetjes smaken zo goed na zo lang geen toetje meer gegeten te hebben. We vinden het tijd worden om te relaxen en gaan naar een rooftopbar. Dit is een aanrader als we nog een keer terug komen. De dag sluiten we af in een club. In deze club is er een vuurspuw show en een optreden van een slechte zanger met dansers. Wat is hier het verschil tussen arm en rijk groot.

In de trotro van Accra naar Swedru maken we nieuwe vrienden die de trotro voor ons betalen. In de trotro wordt Babet bijna beroofd. Wij hebben dit allebei niet door, maar de rest van de trotro wel. Iedereen let op elkaar en helpt elkaar. We sluiten dit weekend weer af met kerk op zondagavond.

Op maandag ga ik een dag meekijken in de werkplaats. Hier worden orthopedische schoenen, stoelen, looprek en braces gemaakt. Ik zie hoeveel werk het is om die schoenen te maken, aangezien hier bijna alles met de hand wordt gemaakt. Een aantal mannen van de werkplaats heeft een lichamelijke beperking. Super goed dat ze hier kunnen werken. Aangezien gehandicapten hier nog niet geaccepteerd worden door een groot gedeelte van de Ghanese bevolking.

Tot zo ver mijn leven in Ghana

Introductie

Na een tijdje niets gepost te hebben, is bij deze de blog van de introductie en de eerste week van het vrijwilligerswerk. Tijdens de introductiedagen verblijf ik bij Tina en haar gezin. Aan de introductie nemen nog drie andere Belgen deel: Jente, Annemie en Alicia.

Op zondagochtend gaan we naar een kerkdienst, die vier uur duurt. In het eerste uur wordt de Bijbel bestudeerd. Wij worden meegetrokken in de dansmenigte en doen vrolijk een dansje mee. Daarna gaan verschillende mensen zingen en worden sommigen zo emotioneel dat ze op de knieën gaan zitten. Tussen de liederen zijn verschillende preken, die door de microfoon worden geschreeuwd. Tot slot wordt er om geld gevraagd en wordt er daarna bekend gemaakt hoeveel er met deze dienst is opgehaald.

Maandag krijgen we les over de cultuur en de gebruiken. Daarna gaan we naar Krokobite Beach en krijgen daar Afrikaanse dansles. Dit dansen in de regen valt best tegen en we zijn lang niet zo soepel als de Ghanezen. Het lijkt wel of alle Ghanezen goed kunnen dansen.

Dinsdag is het tijd om naar het gastgezin te gaan. Voordat we daarheen gaan krijgen we nog een taalles Twi (een van de lokale talen). Het is erg lastig om al deze woorden en zinnen te onthouden en op een goede manier uit te spreken. We worden regelmatig uitgelachen als we iets verkeerd uitspreken. Jente zetten we af bij een weeshuisproject. Het weeshuis is erg klein voor de hoeveelheid kinderen en de kinderen zijn erg blij met een klein beetje aandacht. Annemie en Alicia worden afgezet bij een gastgezin en die wonen ook in Swedru. In hun gastgezin woont een andere vrijwilligerster Babet. Mijn gastgezin bestaat uit vader, moeder en dochter en woont in een ruime bovenwoning. In dit gastgezin ben ik de enigste vrijwilliger.

Op woensdag ben ik al vroeg wakker, omdat alle buren om 04.00 ochtends al wakker zijn en verschillende speakerinstallaties al aanstaan. Waarschijnlijk wen ik hieraan en kan ik binnenkort hierdoor heen slapen. Ik word opgehaald door twee coördinatoren en die leren mij hoe het trotro (minibus) systeem werkt. Dit is een hele ervaring op zich. Om de zoveel meter stopt het busje en stappen mensen in en uit.

Mijn vrijwilligerswerk is in de Salvation Army Clinic & Rehab Centre. In het revalidatiecentrum komen voornamelijk kinderen met cerebrale parese en scheefstand van de voeten/benen. Ik ga deze kinderen therapie geven. Op dinsdag, woensdag en vrijdag zijn er twee therapiesessies in een gymzaal van 8-10 & 11.30-13.30. Aangezien ik er om 10 uur ben op mijn eerste werkdag, is de therapiesessie al voorbij. De assistent fysiotherapeut gaat weg en laat mij alleen met 10 kinderen en hun moeders. Het is voor mij niet duidelijk wat de bedoeling os en de kinderen en de moeders staren mij aan. Ik begin met therapie te geven aan de kinderen en om 11.30 komt de assistent terug. Om 13.30 zit de eerste werkdag erop. Op donderdag ontmoet ik mijn collega's Rose en Nelson. Rose is er op maandag en donderdag en dan zijn er meer patiënten. Op vrijdag hebben al mijn collega's vrij genomen en ben ik de enigste therapist.

Vrijdagavond begin ik erg ziek te worden en heb ik een aantal symptomen die overeen kunnen komen met malaria. Om dit te kunnen uitsluiten besluit ik om naar het ziekenhuis te gaan. In het eerste ziekenhuis krijg ik de uitslag dat ik geen malaria heb en dat ik pillen moet gaan slikken en dan wel beter zou voelen. De arts is niet van plan om verder te onderzoeken wat er aan de hand is. Avonds ga ik naar een privé ziekenhuis en daar blijk ik wel malaria te hebben. Bij allebei de ziekenhuizen in Swedru is de hygiëne niet goed, omdat er gebruikte naalden op de grond liggen en er een kip door het ziekenhuis loopt. Om zeker te weten of ik malaria heb, besluit ik verschillende ziekenhuizen in Accra te gaan bezoeken. Het eerste ziekenhuis in Accra bevestigd dat ik malaria heb en ook nog tyfus. De andere twee ziekenhuizen bevestigen dat ik geen malaria en geen tyfus heb. Kortom ik heb vijf ziekenhuizen bezocht en vier verschillende diagnoses gekregen.

Nadat ik heb besloten om mijn avontuur te gaan vervolgen, besluit ik om van gastgezin te veranderen. Het gastgezin is te overbezorgd en ik mis mijn vrijheid daar. Ik verblijf nu in het gastgezin van Babet. In dit gastgezin voel ik me meteen thuid en word ik hartelijk ontvangen. Annemie en Alicia gaan helaas weer terug naar België:( Ondertussen ben ik weer beter en heb ik het hier super naar mijn zin.

Laatste week van onze rondreis

Deze fantastische rondreis samen is helaas bijna op z´n eind. In deze laatste week beklimmen we een berg en bezoeken we een aantal watervallen, stuwdam en een nationaal park.

We gaan naar de Wli waterval en krijgen daar weer een gids mee. Dit is hier heel normaal. Aan het eind geef je de gids een kleine tip en soms geven ze aan dat het te weinig is.

De wandeltocht naar de Wli waterval is 45 minuten over een vlak pad. Daar aangekomen zien we een prachtige waterval en een aantal mensen die gaan zwemmen bij de waterval. Wij hadden er niet op gerekend dat we hier konden zwemmen en zien een heleboel vleermuizen, die op de rots naast de waterval hangen.

De dag erop besluiten we de berg Afadjato te beklimmen. Dit is een steile klim van 825 meter naar de top. Na de nodige rustpauzes bereiken we de top en genieten we van het prachtige uitzicht. Daarna lopen we het steile pad naar beneden met veel losliggende stenen. Na een aantal keer bijna uitgegleden te zijn, staan we weer op vlakke grond.

We besluiten om de naastgelegen waterval te bezoeken. Na de waterval van gisteren, valt deze waterval erg tegen. Onze gids vertelt over de groei van cacao. Hij laat ons een vrucht proeven, die zoeter is dan suiker. Deze ontzettend zoete smaak blijft in je mond en bij alles wat je eet of drinkt, komt die smaak terug. Als we weer terug bij de auto zijn, vraagt onze gids of hij ons terug mag rijden. Wij vinden dit oké en hebben hier als snel spijt van. Hij raakt meteen het eerste paaltje en nu zit er een deuk in onze auto. Onze gids is niet bereid om iets van de schade te betalen. We hopen dat het verhuurbedrijf de schade niet ziet.

Op dinsdag bezoeken we de stuwdam van het Voltameer en krijgen uitleg over de werking van de stuwdam. Deze uitleg is best interessant. Er is de mogelijkheid om met een boot over het Voltameer te varen. Samen met een ander koppel huren we een boot en hebben we een relaxte boottocht van een uur met uitzicht op de bergen en de stuwdam.

Op woensdag geeft onze navigatie aan dat we over een onverharde weg moeten rijden. Dit hebben we deze reis al vaak genoeg gedaan en we zien dit niet meer als een probleem. Echter liggen er veel losliggende stenen op deze weg en merken we dat de auto dit niet gaat trekken. We besluiten om te keren en met een omweg naar de Boti watervallen te rijden. We hadden deze waterval spectaculairder verwacht.

Donderdag is de laatste dag dat we samen nog iets kunnen bezoeken. We besluiten om naar het Shai Hills Reserve te gaan. Dit is een natuurpark waar struisvogels en zebra’s omheind zijn door een hek en baboons en antilopen loslopen. We bezoeken een grot waar mensen in hebben geleefd. We klimmen naar de top van de grot en hebben hier een schitterend uitzicht over dit natuurpark.

Wat hebben we een mooie en bijzondere reis gemaakt!

Kente, Boaben-Fiema Monkey Sanctuary, Kintampo Falls en Mole National Park

Om meer te weten te komen over de traditionele kleding gaan we naar Adanwomase. Dit is een dorp waar ze onder andere traditionele kleding (Kente) weven. Onze gids laat alle stappen van het weven van Kente zien en laat ons het weven proberen. Het weven wordt alleen door mannen gedaan en vrouwen verkopen de Kente op de markt.                                                                            

Kente wordt gebruikt om een boodschap te vertellen. Bijvoorbeeld een verlegen jongen vindt een meisje leuk en durft dit niet tegen haar te vertellen. Dan koopt hij Kente met dat patroon en geeft dit aan het meisje. 

In Boaben zijn apen heilig volgens de lokale bevolking. Ze geloven dat de geest van de overleden mensen uit de slaventijd voortleven in de apen en hebben daarom ook een apenkerkhof. In het bos bij dit dorp kun je apen voeren onder begeleiding van een gids. Herman is helemaal in zijn element bij deze apen en vindt het leuk dat de apen op hem klommen.

In Kintampo bezoeken we een waterval en worden we rondgeleid door een elfjarige gids. In het begin zijn het stroompjes en denken we dat deze waterval gaat tegenvallen. Als we beneden bij de waterval zijn, is dit toch de moeite waard.

De oudste moskee van Ghana staat in Larabanga. Bij aankomst staat het halve dorp ons te verwelkomen en lopen ze mee met de rondleiding om de moskee heen. Daar leren we meer over de geschiedenis van de moskee en de islam. We mogen de moskee niet van binnen bezoeken, omdat we niet islamitisch zijn. We krijgen uitleg over het maken van sheabutter en krijgen het daarna op onze huid gesmeerd. Sheabutter voelt erg verfrissend aan. Onze gids raad ons aan om naar de Magic Stone te gaan. De legenda gaat dat de steen verplaatst werd en steeds terugkeerde op zijn oude plek. Wij zien een grote steen en een muur eromheen.

We zijn aangekomen bij een van de hoogtepunten van deze reis: Mole National Park. Dit is een nationaal park met wilden dieren waar je diverse safari’s kan doen. Het is helaas niet toegestaan om met je eigen auto zonder gids rond te rijden. We besluiten om de eerste dag een middagsafari te doen met een gids met geweer en hebben het geluk om 3 olifanten te zien. Onze gids stelt voor om uit de auto te stappen om zo dichter bij de olifanten te komen. We staan op 50 meter afstand van deze olifanten, zo bijzonder. We zien antilopen, apen, vogels, zwijnen, waterbokken, kalkoenen en een eekhoorn. Om 18.30 gaat de zon onder en zien we een mooie rode zonsondergang.                                                                                                                                                                               

De tweede dag genieten we overdag van het uitzicht bij Mole Motel en zien we 7 olifanten en diverse antilopen. Avonds gaan we op nachtsafari met onze gids. We zitten boven op een jeep en schijnen met lampen. We zien een uil, zwijnen, antilopen, krokodil, konijn en bush baby.  Helaas zien we geen olifanten, hyena’s of luipaarden.                                                                                                                   

De derde dag gaan we in de ochtend op wandelsafari. Onze gids komt een spoor van olifanten tegen en we volgen dit spoor. In de verte zien we een olifant staan en horen het geluid van een andere olifant die onze kant op komt. We volgen deze twee olifanten en gaan op 50 meter afstand van de olifanten zitten om ze te observeren. Daarna volgen we de olifanten en staan tussen vier olifanten in. Dit is zo´n geweldige ervaring. Onze gids vertelt ons van alles over de olifanten. Bijvoorbeeld dat een olifant zonder slagtanden ouder is dan een olifant met slagtanden. Na deze fantastische wandelsafari besluiten we om nog even te genieten van het uitzicht. We hebben geluk en zien een begroeting tussen twee olifanten. Wat een fantastische ervaring!

Cape Coast, Kakum National Park, Elmina en Nzulenzu

Als we op weg zijn van Accra naar Cape Coast, zien we verschillende politiecontroles. Bij de laatste politiecontrole moeten we stoppen. De politieagent vraagt naar het rijbewijs van Herman. Volgens deze agent is ons rijbewijs niet geldig in Ghana en we hebben een internationaal rijbewijs nodig. De agent laat ons het wetboek zien en vraagt wat we willen doen. Wij hebben geen idee hoe dit hier werkt en de agent stelt voor om hem om te kopen. Nadat we de agent geld hebben gegeven, mogen we onze weg vervolgen. Eenmaal aangekomen in Cape Coast besluiten we om Cape Coast Castle te bezoeken. Dit is een oud slavenfort waar onder andere Nederlanders, slaven naar Noord-Amerika vervoerden. We krijgen een rondleiding door dit kasteel en krijgen zo een beeld van de krappe ruimtes met nauwelijks daglicht waar slaven in verbleven. Na een bezoek aan het slavenfort gaan we Cape Coast in om de nodige inkopen te doen. Een verkoper leert mij een traditionele spel en ondertussen proberen de anderen verkopers hun souvenirs te verkopen.

Op vrijdag 27 juli zijn wij op weg naar Kakum National Park en komen we er snel achter dat onze Mazda 3 een slechte keuze is om te huren. De weg heeft veel hoge hobbels en het laatste stuk van de weg is onverhard. We hebben allebei weinig vertrouwen om met deze auto de rest van onze reis te vervolgen en besluiten om de auto om te ruilen naar een auto die hoger op zijn wielen staat en 4x4 aandrijving heeft. Onze nieuwe auto is een pick-up. Eenmaal in Kakum National Park aangekomen gaan we de canopy walk doen. Dit is een wandeling van een uur waar je over 375 meter aan touwbruggen loopt en zo een mooi uitzicht over het natuurpark krijgt. Als je geluk hebt, kun je wilden dieren zien. Wij zien apen en vogels. Middags rijden we naar Elmina en bezoeken daar een slavenfort en de vismarkt. Het verhaal van het slavenfort van Cape Coast en Elmina komt overeen. Elmina is kleiner dan Cape Coast en heeft meer authentieke gebouwen. Avonds probeer ik de typische Ghanese maaltijd Yam. Dit is een soort aardappel met een dipsaus waar groenten in zitten.

Onderweg naar Nzulenzu komen we diverse politiecontroles tegen en er zijn verschillen tussen die controles. Bij de ene mag je doorrijden als je een gesprek voert met de politieagent of eten geeft, bij de andere koop je de agent om en bij weer een andere mag je doorrijden. Zomaar kunnen doorrijden komt alleen voor als er genoeg auto’s langs de kant zijn gezet door de agenten. Als we bij het toeristencentrum van Nzulenzu aankomen, kunnen we kiezen om met de motorboot of kano naar Nzulenzu (dorp op palen) te gaan. Met de motorboot doe je er 20 minuten over om in Nzulenzu aan te komen en met de kano 1 uur. We kiezen voor de uitgeholde boomstamkano met gids en we kanoën door een mooi landschap. In Nzulenzu krijgen we een rondleiding door het dorp en wordt de geschiedenis van het dorp verteld.

Op zondag 29 juli gaan we naar Takoradi, een dorp met koloniale gebouwen. We komen erachter dat het hele dorp naar de kerk is op zondag en er niets te beleven valt. Eenmaal terug in ons hotel blijkt de stroom uitgevallen en zitten we de rest van de avond met onze hoofdlamp op. De komende dagen staat onder andere Mole National Park op de planning.

Accra

Wij zijn dinsdagavond aangekomen in Ghana en werden meteen in het diepe gegooid. We hebben een auto gehuurd en in de aankomsthal (aantal stalletjes voor het vliegveld) zien wij niemand staan bij het stalletje van het verhuurbedrijf. Volgens taxichauffeurs is deze man er al de hele dag niet geweest. We nemen een taxi en komen bij een ander locatie van dit verhuurbedrijf aan. Echter waren de mensen van het verhuurbedrijf niet aanwezig en volgens de bewaker zouden ze er over “5 minuten” aanwezig zijn. Al snel kwamen we erachter dat onze 5 minuten anders zijn dan de Ghanezen 5 minuten. Wanneer de mensen van het verhuurbedrijf aanwezig zijn, blijkt onze auto op een andere locatie te staan. Na een aantal belletjes plegen, komt onze auto eraan en mogen we de auto meenemen. Het is nog wel wennen aan de manier van rijden met veel toeteren en door rood rijden.

Na een heerlijk ontbijt, die bestaat uit sandwiches met gehakt en ui, gaan we Accra verkennen. Ik moet nog erg wennen aan het langs de weg lopen en oversteken van de straat. Auto’s rijden op die straten best hard en ik trek sprintjes om naar de overkant te komen. In het begin is dit doodeng. Ook moet je opletten waar je loopt, omdat er open riolering is en er veel afval op straat ligt.

Na een wandeltocht van een uur komen we aan bij het onafhankelijksplein. Daar komen twee Ghanezen jongens naar ons toe om te vragen of we op de foto willen. Wij gaan ieder apart met deze jongens op de foto en daarna behoren we tot hun vrienden aldus deze twee Ghanezen jongens. Na de typische Ghanezen begroeting geleerd te hebben, gaan we op weg naar het strand achter het onafhankelijkheidsplein. Dit blijkt een vuilnisbelt te zijn en we gaan op weg naar de markt. Al snel komen we erachter dat dit een erg drukke markt is waar verkopers allerlei dingen naar je roepen, die wij niet verstaan. Als je hierop niet reageert, laten ze je met rust. We komen een schoolklas tegen waar muzikanten achter lopen en iedereen begint te dansen. De kinderen vinden een high five helemaal fantastisch en kunnen hier geen genoeg van krijgen.

Nadat we allebei genoeg hebben van de drukte van de stad, besluiten we om naar een ander strand te gaan. Daar zien we vissersboot en vrouwen met manden vol met vis richting de markt lopen. Helaas ligt het strand vol met afval en zijn er veel verkopers die zich niet zo makkelijk laten afwimpelen. Een verkoper wil mij al inruilen voor zijn eigen vrouw. Gelukkig geeft Herman hier geen toestemming voor.

De avond sluiten we af bij een pizzeria. Bij het afrekenen komen we erachter dat we niet genoeg Cedi (munteenheid) bij hebben en geven er euro’s bij. Deze euro’s worden aan heel het personeel laten zien. Zo blij zijn ze met een klein beetje extra geld.

Kortom een geslaagde dag met veel nieuwe indrukken!